Kopgroep en wit in Breda, door Anne
Foto: Hidde Muije / @instaschaats Onze laatste cupwedstrijd van 2021 werd een gekke dag. Een nieuwe harde lockdown werd aangekondigd en tijdens onze wedstrijd om 19uur zou bekend worden wat dat precies zou inhouden. Voor ons weer veel vraagtekens: was dit de laatste wedstrijd, gingen we een ander programma rijden, bleven de ijsbanen wel open en welke, konden we nog wel trainen? Weer veel onzekerheid, maar dat zijn we ondertussen wel gewend (voor zover dat kan). Gerben onze ploegleider gaf ons dus ook mee om dit allemaal even te parkeren en bezig te zijn met het moment van nu: de wedstrijd in Breda.
Breda staat bekend om het zware ijs en is een heel onoverzichtelijke baan. Ook hadden we alweer een aantal wedstrijden zonder kopgroep gehad. Vandaag leek er zeker wel kans voor te zijn. Daarbij reed Janet voor het eerst in het witte pak en mocht dit de laatste wedstrijd zijn, vonden we het toch wel leuk om die ook weer mee naar huis te nemen. We kregen mee om ons in het begin van de koers wat rustig te houden en verder goed alert te rijden.
Dat rustig houden gold niet voor de rest van het peloton, vanaf het startschot werd gelijk de eerste aanval geplaatst. Ikzelf vind het altijd fijn om voorin te starten en ook gelijk actief in de wedstrijd te zitten. Door de omstandigheden en de manier waarop de wedstrijd gelijk open werd gegooid had ik gelijk het gevoel dat er wat ging gebeuren. Dit bleek te kloppen want na nog geen 10 ronden werd de beslissende kopgroep gevormd. Ik zat erbij van ons team en verder waren er nog 6 dames, waarvan enkel Van Ramshorst Renault er met twee rijders bij zat.
De kopgroep bleek al snel te bestaan uit hele sterke rijders en dit was ook binnen de groep te voelen. Iedereen had er vertrouwen in en er werd geen moment getwijfeld wat normaal wel veel voor komt. Echter was het peloton het niet helemaal eens met de groep. Veel ploegen hadden de boot gemist en er werd dus flink aan kop gesleurd. Rondenlang werd het een kat en muis spel tussen kopgroep en peloton. Twee rijders wisten nog te springen naar de kopgroep maar er moesten ook even later twee rijders weer lossen uit de kopgroep. Hierdoor bleef de groep bestaan uit 7 rijders waarbij maar 6 ploegen waren vertegenwoordigd. Ondertussen waren we al voorbij de helft van de koers en leek de wedstrijd nog steeds niet besloten. Pas toen rijders van de ploegen zich om beurten lieten afzakken leek het verschil gemaakt te worden. Voor mij was Jessica de redder in nood, die na veel afstopwerk in het peloton zich uiteindelijk liet afzakken naar de kopgroep om ons te helpen het gat te dichten.
Eindelijk, na een aanval van meer dan 50 ronden, kwam de kopgroep rond. Ondertussen was de wedstrijd al bijna voorbij en tijd voor het peloton om af te sprinten. Janet en Jessica konden goed voorin eindigen waardoor Janet het witte pak veiligstelde, ondanks dat er bij mij in de kopgroep wat jongeren zaten die kort op Janet in het klassement staan.
Voor de kopgroep was er na de eindsprint van het peloton nog 10 ronden finale over. Alle ogen waren gericht op Van Ramshorst Renault die met 2 rijders vertegenwoordigd waren en het niet moeten hebben van de sprint. Wat werd verwacht gebeurde ook, ze vielen om beurten aan en uiteindelijk pakte Femke Mossinkoff een grote voorsprong omdat niemand van de groep het gat wilde dichten. De rest sprintte voor plek 2 en 3. Ik zelf maakte wat foutjes en eindigde als laatste van de groep. Ik neem de lessen hiervan mee naar een volgende keer, maar ben wel heel tevreden dat we als team zo goed met elkaar hebben gereden, en dat het toch gelukt is om rond te komen ondanks dat het een ongelooflijk zware taak was.
Op naar het NK marathon, op Nieuwjaarsdag in Alkmaar!
De laatste keer in Leeuwarden, door Janet Beers
